Mijn eerste kennismaking met Roemenië was rond het jaar 1997. Het was op een reis die ik maakte met vader en broer naar Hongarije, waar we voor een dag de grens met Roemenië wilde oversteken. Ik was toen 19 jaar.

Die dag maakte ik kennis met grauwe, grijze flatblokken, (oude) mensen die langs de kant van de weg hun koopwaar aanboden, slechte wegen en slechte auto’s en straatroof. Ik zag plaatsen waar ik niet wilde wonen en het maakte, in z’n geheel genomen, een enorm depressieve indruk op mij.

Grauwe flats
Oradea

Na die dag ben ik later toch teruggegaan en heb verschillende keren vakantie gevierd met vrienden en op die manier maakte ik kennis met diverse mensen, zowel met Nederlanders als met de lokale bevolking. Ik maakte kennis met mensen in het zuiden (Oltenia) en in het noordwesten (Bihor). Mensen vanuit Nederland die me meenamen naar projecten die ze hadden om op welke manier dan ook de lokale bevolking te ondersteunen. Ik vond het helemaal geweldig om hierin mee te gaan en heb diverse plaatsen bezocht, maar de gedachte kwam nog niet bij me op om in Roemenië te gaan wonen.

Kinderwerk in Oltenia



In het jaar 2008-2009 ben ik voor drie maanden in Bihor geweest waar ik bij mensen verbleef die ik in de jaren daarvoor had leren kennen. Toen ik na 3 maanden weer terugging naar NL, besefte ik dat Roemenië meer was geworden dan een vakantieland op zich: het werd een soort tweede thuis en onderweg naar huis vroeg ik me af of ik nu naar huis ging, of juist van huis wegging.

In het voorjaar van 2009 werd ik op een conferentie geprikkeld en uitgedaagd om naar het Oostblok te gaan om een outreach te doen. Helaas lukt dat niet met de betreffende organisatie, maar in de zomer hebben we met een aantal mensen zelf een outreach georganiseerd naar Bihor waar we een bijzondere week hebben gehad en ik opnieuw aangeraakt werd door de nood en de behoefte bij de mensen. Ik besloot dat ik een dergelijke outreach elk jaar wilde doen en besloot elk jaar terug te komen.

Helaas is dat niet op die manier gelukt, maar in 2010 had ik een bijzondere ontmoeting wat voor mij aanvankelijk op een ‘toevallige ontmoeting’ leek. Deze ontmoeting, met mensen uit Nederland en Roemenië, was de avond dat ik ervoer dat God tot me sprak om ‘iets’ voor Roemenië te gaan doen. Dit paste voor mij duidelijk in de beweging die ik met dit land al had gemaakt en in de ervaringen die ik de achterliggende jaren heb gehad in relatie met God en diverse mensen om me heen. Ik heb dit dus opgevat als een roep aan mij om iets voor Roemenië te gaan doen. Dit heeft geresulteerd in mijn vertrek naar Roemenië in augustus 2012.

“GOMARO”
Ik geloof dat ik al dit werk samen met God mag doen om op die manier iets voor Roemenië te betekenen. Daarom combineerde ik dit in de naam van deze website: GOd-MArtin-ROemenie, vandaar de naam ‘Gomaro’.


Mijn visie op het leven lees je hier.